सदगुरु नाथा हात जोडीतो अंत नको पाहु ।
ऊकलुनी मनीचे हितगुज सारे वद कवणा दावू ॥धृ०॥

निशीदिनी श्रमसी मम हितार्थ तू किती तुज शीण देऊ ।
ह्रदयी वससी परी नच दिससी कैसे तुज पाहु ॥१॥

उत्तीर्ण नव्हे तुज उपकारा जरी तनु तुज वाहू ।
बोधुनि दाविसी इहपर नश्वर मनी उठला बाऊ ॥२॥

कोण कुठील मी कवण कार्य मम जनी कैसा राहू ।
करी मज ऐसा निर्भय निश्चल सम सकला पाहू ॥३॥

अजाण हतबल भ्रमीत मनिची तळमळ कशी साहू ।

निरसूनी माया दावी अनुभव प्रचिती नको पाहू ॥४॥